zondag 23 november 2008

Memorial day 23 november

Op deze dag, vijftien jaar geleden, is mijn moeder overleden op 66-jarige leeftijd. Wat gaat de tijd toch weer snel, het lijkt allemaal veel korter. De wereld stortte echt letterlijk voor me in. Het was zelfs de eerste keer in mijn leven dat ik van zo dichtbij een overlijden meemaakte en alles moest regelen met een uitvaartmaatschappij. Dat was op zich al zo vreemd, omdat ik helemaal niet wist wat ervan me verlangd werd. Het was zelfs de eerste keer dat ik een uitvaart mee zou maken in mijn leven, omdat ik me altijd er heel ver van weg heb gehouden of dan te overstuur was om te gaan.
Als alleenstaande moeder met een dochter van zeven (ze is nu 22) kreeg ik altijd erg veel steun van mijn moeder. Omgekeerd waren wij voor haar het belangrijkste in haar leven. Vooral het moederlijke, verzorgende om op mijn dochter te passen (pas vanaf haar zesde, voorheen zat ze in een kinderdagverblijf), daar bloeide ze helemaal van op altijd. Ze vond het altijd heerlijk als mijn dochter kwam logeren en dat deed ze dan ook graag en veel. Heel veel heeft ze toen voor ons gehandwerkt. Als ik daar op bezoek was dan vroeg mijn dochter of ze mocht blijven slapen en ging ik alleen naar huis om haar vervolgens ‘s morgens vroeg weer op te halen om naar school te brengen. Mijn moeder was in feite de belangrijke ‘tweede’ persoon bij gebrek aan een vader (die liet zich amper tot nooit zien of horen).
Mijn moeder was na jaarlijkse onderzoeken na veertien jaar eindelijk vrijgewaard van borstkanker. Daarvoor heeft ze 14 jaren processen gevoerd voor een scheiding. Dat het zo lang duurde kwam door ons huis omdat daar hele ingewikkelde procedures aanhingen. Haar leven was niet erg gemakkelijk geweest. Ieder jaar was het toch weer spannend wat de uitslag zou zijn van het borstonderzoek. Prompt de zomer daarna krijgt ze een zware hartaanval en nog een in november 1993 die haar het leven kostte. Ik herinner me het nog zo goed. Ik werd om half acht ‘s avonds door haar gebeld dat het niet goed ging en of ik snel wilde komen. Vlug mijn dochter meegenomen en naar haar huis. Ondertussen had ze wel de dokter laten komen en de deur al open gedaan. Toen ik binnenkwam in de kamer zag ik alleen dat haar hoofd met ogen gesloten wegzakte op het kussen en heb ik geen afscheid meer kunnen nemen. Nog met de ambulance naar het ziekenhuis, maar dat mocht niet meer baten en om negen uur is ze officieel als overleden verklaard (anderhalf uur heeft toen mijn digitale horloge stilgestaan en is na negen uur ‘s avonds weer gaan lopen met een verschil van 1,5 uur vroeger!). Toen kwam de werkelijkheid van het te accepteren dat ze er niet meer was. Weinig tot geen steun van mijn omgeving op een vriendin na. Ik heb er acht maanden over gedaan in mijn eentje om haar huis op te ruimen. Zoveel vragen over alles en nog wat waar ik nooit een antwoord meer over zou krijgen. Soms zat ik uren met een papiertje in mijn hand te staren en verzonken in een herinnering. Iedere dag een beetje opgeruimd daar na het avondeten. Ik kon gemakkelijker spullen van mezelf weggooien dan die van haar (en nog). Kleding moest in fases weg, want daar kreeg ik steeds nachtmerries van. Zo met opruimen kon mijn dochter ook meteen aan het huis wennen waar wij in zouden gaan wonen. De hond en de poes namen we iedere keer mee om ook vast te wennen. Ook daar gaven we nog twee katers van mijn moeder te eten. Na een jaar zijn we verhuisd (24 december 1994). Daar had mijn dochter erg veel moeite mee en na jaren hoorde ik, en nog, dat ze liever in ons oude huis was blijven wonen. Het kostte me zeker nog twee jaar om de hele harde kantjes van het verdriet te laten slijten en weer te wennen aan mijn geboortehuis en dat terwijl het gewone dagelijkse leven ook normaal door moest gaan. Vraag niet hoe, maar dat heb ik gered. Al zijn er heel wat traantjes weggevloeid. Op zulke momenten zou je broers of zussen hebben gewenst, maar ook daarvan hoor je dat zulke momenten heel vaak om het geld draait dan om wat anders. Daarmee moet je echt geluk hebben om het samen te kunnen verwerken. Een vriendin van de middelbare school, ook enig kind, had haar moeder net in augustus verloren en wij belden elkaar iedere dag om toch zo ons verhaal  en verdriet kwijt te kunnen. Nu bellen we nog wekelijks.
Nog iedere dag flitst mijn moeder wel eventjes door mijn gedachten. Vooral nu weer sterker omdat ik boven in al haar handwerkboeken en -tijdschriften zit te snuffelen met opruimen. (Overigens de waterschade valt gelukkig mee, maar een paar tijdschriften heb ik weg moeten gooien en een paar tijdschriften/boeken zijn gebobbeld opgedroogd. De rest stond hoog en droog gelukkig.) Ze zou nu 81 zijn geweest als ze nog leefde… Vanavond brand ik zoals andere jaren weer een kaarsje voor haar, al doe ik dat wel vaker dan alleen op de 23e november…
Ik ga weer verder met opruimen boven, de laatste loodjes vandaag…

dinsdag 18 november 2008

Pols

Ik geef toe, ik ben nog weinig op mijn blog, maar probeer wel hier en daar wat bij te blijven met lezen ‘s avonds laat, al reageer ik amper…
Ik heb het namelijk een beetje erg druk. Met die harde regens heb ik nogal wat lekkage gehad van mijn dakgoot en die regen sloeg via een raam boven binnen en het raam van de keuken. Ook via de erker kreeg ik de regen in mijn kamer. Dat vergde meteen actie, afspraken maken, offertes aanvragen en weer afspraken maken om het te laten maken volgende week. Dat gaf nogal wat voorbereidingen hier en daar om ruimte te maken zowel binnen als buiten (snoeien). In die kamer boven staan al mijn handwerkboeken! Enkele stapels stonden op de grond evenals tijdschriften en helaas… sommige waren niet meer te redden die op de grond opgestapeld lagen :-( Dat uitzoekwerk vergt best veel tijd nu ‘s avonds, al treuzel ik natuurlijk wel een beetje expres met al die boeken en tijdschriften! Dat maakt het een beetje minder erg ;-)
Ondertussen gebeurde er ineens plotsklaps iets met mijn pols na een dag werken achter de pc. M’n pols lijkt dan ergens uit te schieten met zenuw en al… au au en dan terugduwen en dan gaat het wel weer hoewel anderen dat geknak niet erg lekker vinden klinken :-) Ja ja… binnenkort even een bezoekje naar de huisarts, ik kan me nu niet veroorloven mijn pols niet te gebruiken of zo met al dat geregel voor die dakgoten. Dan maar even knak knak. Ik probeer daarom wel ‘s avonds wat minder achter de pc te vertoeven want dan voelt het niet erg aangenaam,
En ja ik ben weer aan ‘de borduur’ voorzichtig want lang kan ik het niet volhouden om mijn pols lang in een gebogen houding te houden. Het is een roos in bordeauxrood, geborduurd met 1 draadje en met 2 draadjes, wel een leuk effect die combinatie. De volgende keer zal ik een foto maken en hierbij zetten.
Met Mobie gaat verder alles goed. Een wildebras is het, die werkelijk alles op de grond mikt en als speelgoed ziet. Lachen natuurlijk, maar hij maakt er echt een zootje van :-) .